Postmodern zamanların her şeyi popülerleştiği bir durumu yaşamaktayız. Bu durum kimi zaman modernliğin kültüre yaklaşımına bile hasret duymayı sonuçlayabiliyor. Zira modern kültürde en azından kültürler arasında bir hiyerarşi söz konusu iken, popülerleşmeyi dengeye getirebilecek ya da bir örneklik oluşturacak yüksek kültürden bahsedilebilirdi. Türk Sanat Musikisi’nin bu minvalde bir alıcısı vardı.

Postmodernlik kültürdeki bu hiyerarşileri kaldırarak toplumları popüler kültürde  eşitledi. “Eşitlik” kelimesi özellikle toplumda yaşanılan ve/veya hissedilen mahrumiyet duyguları söz konusu olunca, bir özleme dönüştüğünden dolayı “büyülü” bir nitelik kazanmaktadır. Aslında burada gerçekleşen bir “eşitleme” olmaktan ziyade, geniş bir kitleselleş(tir)me yaratılarak onların yönetimselliğinin sağlanmasıdır ki, en nihayetinde ucu kapitalizmin yarattığı piyasa koşullarına insanların uydurulmasından geçmektedir.

Dünya kurulalıdan bu yana değişen sosyal çevre ve teknolojinin yanında değişmeyen şey insanlardan bir kısmının diğerleri üzerine egemenlik kurarak tahakküm etmek olduğunu söyleyebiliriz. Bazı insanlar “biz diğerlerinden daha çok yiyeceğiz ve bu bizim hakkımızdır “yollu söylemle sömürüyü meşrulaştırmaktadırlar. Bunun sonucunda farklı güç enstrümanlarına sahip olanların elde ettiği imtiyazlar ile sömürü meşrulaşabilmektedir.