Adalet ve merhamet hem birbirleriyle alakalı hem de hayli farklı iki erdem. Onlardan hangisine daha çok önem verdiğimiz kişiliğimizi, kim olduğumuzu, hatta düşünme tarzımızın niteliğini, batılı mı yoksa doğulu tarzda mı düşündüğümüzü ele verecek cinsten. Andre Comte-Sponville’ye göre merhamet, doğuda başkasının ıstırabından zevk alan acımasızlığın ve bunu dert etmeyen bencilliğin tam tersi olarak algılanıyor ve kesinlikle bir erdem, belki de erdemlerin en büyüğü olarak görülüyor ama Batı’daki durum ise çok değişik. Merhamet, Batı’da kötü bir üne sahip olarak görülüyor kimse merhamet duymak ya da başkasının merhametine konu olmak istemiyor. Bunda merhametin acıma duygusu ile karışmasının payı büyük. Evet, çoğu batılı yazarda “merhamet” kelime olarak dahi yok, onu acıma duygusu ile bir ve aynı sanıp habire eleştiriyorlar. Batı’da merhamete yönelik bu olumsuz tavır hayli eski tarihli. “Başkasına acımaktansa, eğer yapabilirsek onun için bir şeyler yapmalıyız” diyen fikrin kökenleri Eski Yunan’a kadar gidiyor.