Bu noktada Balkan devletlerinin durumuna, her zaman dikkate alınacak olaylar olarak kısaca temas etmeyi faydalı görüyoruz.

Osmanlıların Rumeli’de fütuhata başladıkları sırada Balkanlardaki devletler ve prenslikler birbirleri ile mücadele halinde idi. Balkan milletleri  -bilhassa Osmanlılara yakın olan Rum, Bulgar ve Sırplar- arasındaki nefret ve mücadeleler Türk fütuhatını kolaylaştıracak mahiyette idi. Sırp çarı İstefan Duşan’ın vefatından sonra Sırp devleti parçalanıp prenslerin her biri başlı başına hareket ederlerken Bulgarlarla Rumlar da dâhili mücadeleler içinde idiler. Aralarında kuvvet sebebi olacak birlik yoktu, aksine kuvveti zaafa uğratacak tefrika vardı.

Öte yandan Macaristan kıralı Ludvig Layoş pek mutaassıp bir Katolik olduğundan, mensup olduğu mezhebi şiddet ve katl ile Ortodoks mezhebinde olan Balkanlılara kabul ettirmek istiyordu. Buna mukabil, yüksek askeri kudret ve kabiliyetlerine ilaveten din ve vicdan hürriyetine hürmet eden ve girdikleri yerlerde bu hususlarda pek büyük müsamaha gösteren Türkler, yerli halkın mukabele ve direnmesine maruz kalmadan şehir ve kaleleri süratle ele geçiriyorlardı.

ÖNCELİKLİ STRATEJİK HEDEFLER

Yeni Osmanlı hükümdarı I. Murad, Trakya’ya geçer geçmez bir program dâhilinde hemen faaliyete başlıyor. Edirne öncelikli hedef idi.

İmparator Kantakuzen’e müteaddit defalar yardıma geldikleri zaman Osmanlı Türkleri buranın askeri ehemmiyetini anlamışlardı. Bundan dolayı Edirne’nin gerisini emniyet altında bulundurmak ve İstanbul tarafından gelecek bir Bizans taarruzuna mani olmak için Çorlu ve Lüleburgaz elde edildi, derhal surları yıktırıldı ve Anadolu’dan buralara göçmen nakledilerek iskâna tabi tutuldu. İskânın bu tarzı Büyük Selçukluların Anadolu’daki yerleşim siyasetlerinin aynı olup Osmanlıların hakiki maksatlarını gösteriyordu ki, o maksat buraların vatan yapılmasıydı.

İSTİŞARENİN ÖNEMİ-EDİRNE’NİN ZABTI

Osmanlı kuvvetlerinin sol koluna Evrenuz Bey ve Hacı İlbeği kumanda ediyordu. Bunlar sırasıyla Malkara, İpsala ve Dimetoka’yı aldılar. Hemen arkasından bütün kumandanların davetiyle Lüleburgaz mevkiinde bir harp meclisi toplandı. Stratejik öneme haiz noktalar tespit edildi, oraların elde edilmesi için planlar yapıldı. Harp meclisinde alınan karar üzerine beylerbeyi Lala Şahin Paşa mühim bir kuvvetle Edirne üzerine sevk edildi. Bizans’a gelmesi muhtemel Bulgar ve Sırp yardımlarının önünü kesmek üzere müdafaa tedbirleri alındı. Karadeniz sahiline doğru ilerleyen kuvvetler Kırklareli’ni elde etti. Serez ve Drama taraflarında bulunan kuvvetler de Dimetoka’nın batısına doğru ilerleyerek Sırpların önünü kesti. Babaeski ve Pınarhisar arasında yer alan Sazlıdere mevkiine kadar gelmiş olan Bizans ve Bulgar kuvvetleri ile yapılan kat’i bir meydan muharebesinde düşman bozuldu ve bunun neticesinde Edirne zabtedildi. (1363) Edirne’deki Rum kumandanı, Meriç Nehri’nin kabarmasından istifade ederek maiyetinin bir kısmı ile bir kayığa atlayıp Enez’e kadar inerek oradan Sırp ülkesine kaçmağa muvaffak oldu.

Osmanlı hanedanı yönetimindeki Türk devletini güçlü kılan şey, kısaca vermeye çalıştığımız işte bu mücadeleci karakter ve bu ruhtur. Zamanla bu ruhtan uzaklaşılmış ve sükûd mukadder olmuştur.