Rüya mı görmüştüm, yoksa kalbim aklıma oyun mu oynuyordu. Haddim değildi nedenini sormak. Adı covid 19 veya her neyse… Sevgisizliğe ve yalnızlığa mahkum edilişimiz. Her ne kadar dilimizle ikrar etsekte; kalbimizle söylemeye cesaretimizin olmayışı, acizliğimizin bir göstergesiydi. Birçok şaibe çıktı; Çinliler yarasa yedi, laboratuarlarda üretildi gibi gibi…. Bizler bu musibeti hak ettik diyen az bir kişi.

                Kaç bayram geçti; sevdiklerimizle bayramlaşamadık. Hakkettik; önce toplu bayramlaşmalar, ardından “bayram masraflarının üzerine biraz daha katar, tatile giderim, çok yoruldum hak ettim” diyenler, sılayı rahimi ve büyüklerinin kapısını açmayan vefasız çocuklar…. İşte size tatil… Rabbim kapattı tüm kapıları. Para cezasını bahane edip, maksat sevgiye engel koymak.

                On adımlık camiye yirmi kat sevabı hiçe sayıp gitmeyenler; camilerde yasak, şimdi vicdanınız rahat mı? Ya güzel Kabe’ mde ebabiller tavaf yapmakta. Rabbim küs bize. Orayı da yasakladı bize. Hiç hastalıkların gölgesine sığınıp aklamaya çalışmayalım kendimizi.

                Sevginin dokunmak, musafaha yapmak, kucaklaşmak, bakışmakla bir bütün olduğunu; bu yasaklar öğretti. Ne kadar hissediyorduk yasaklar gelmeden önce bunların önemini?...

                Önceleri sosyal medya yetişti imdada. Görüntülü görüşüp, teselli ediyorduk kendimizi. Zaman içerisinde kavanozdan bal yalamak, tatmin etmedi sevgimizi, whatsapp gruptan yazışmalar yavaş yavaş azaldı. Birkaç vefalı dost selam vermese onu da unuttuk neredeyse. Ramazan’ ın o coşkulu mukabelesi internet aracılığı ile yapılıyordu. Sofralarımız misafirsiz, iftarlarımız hüzünlüydü.

                Küçücük bir virüs sevdiklerimizi ve bu vatana hizmet eden birçok sevdiğimizi kopardı bizden. Bu küçük virüsü kocaman bir İlahi Gücün; bizi ganırtarak törpülediğinin ne kadar farkındaydık?...

                “Birbirinizi sevmedikçe, iman etmiş olmazsınız” hadisi şerifin muhatabı olan bizler çok korkmamız lazım, imanımıza gelecek olan zarardan. Bir zaman gelecek ki, unutacağız bunları. Maskeler atılacak, sevdiklerimizle kucaklaşacağız….

Gözden ırak olan, gönülden de ırak olup, ilk karşılaştığımızda; bir kalabalığa giren çocuğun mahçup edasıyla birbirimizin arkasına mı saklanacağız merak ediyorum… Bize emanet bu dünyayı çok hor kullandık, pislettik, israf ettik, yediğimiz kabı pislettik. Denizden çıkan atıklar, parmak ısırtacak nitelikte. Bu yaşa geldim, denizin salyalandığını duymamıştım. Biz bunların hepsini hak ettik. Bizden sonra gelecek nesil için ciddi endişe duymaktayım. Her düşündüğümde bir damla yaş kirpiklerime asılı kalmakta. Maske arkasından sürükle karbondioksit solumaktan beynimize oksijen gitmiyor. Diliyorum olan oksijeni faydalı şeyler için aklederiz.

Kainatı sevgiyle dolduracağım diyen Rabbim, bu sevgiyi dağıtırken bazılarımız sağanaklara tutulurken, bazıları şemsiye açıp nasibini almamış. Güzel vatanımın bazı yerlerinde; yağmurlar sellere dönüşürken, bir kilometre ötemizde, bir köyün ekinleri kuraklıktan yanmakta. Bunlardan ders çıkartmak bizim elimizde.

Haydi bir ders çıkartalım! Bunları yapmak elimizde. Hep beraber bir empati kurup; “ben ne yaptım, neyi eksik yaptım” diyebilelim ve çok dua edelim, af dileyelim. Bu kadar karmaşa içinde sevmeyi unutmayalım….