Özür dilemek bir erdemdir. Lakin; özür dilemem gereken hataları yapmamak fıtratımda var. İnsanız; boğaz kırk boğum derler. Özellikle imtina ettim; insan kalbi kırmamaya. İnşallah yaşadığım sürede buna muvaffak olmuşumdur.

Benim ilk öğretmenim annemdir. Öncelikle bir hadisi şerifi ilke edindim. “Veren el, alan elden üstündür.” Demek ki anacığımda, dinin bu gereğini yapmış yaşantısı boyunca. Bende gördüğümü işlemiş ve dahî genetik olarak benzemişim o değerli insana.

Yetmiş yıllık hayatımda hep bu böyle oldu. Bazı durumlarda yanlış yaptığımın farkına varıp, özür dilemek istiyorum kendi nefsimden. Gençliğimde yaptığım hatalardan, bu hataları yaparken nefsime yaptığım hareketlerden özür dilemek istiyorum.

Ahhh o gençliğimin tüm enerjisini Rabbime kul, Resul’üne ümmet olarak geçirebilseydim. Boş zaman tuzağına düşüp, dünya işleriyle uğraşmayıp, ahirete hazırlansaydım. Önce Rabbimden af diliyorum, bu hatam için. Sonra da bedenimden; bu kadar hor kullanmasaydım emaneti. Daha iyi bakabilseydim.

“Veren el” olmak dedim; hiç kendimi düşünmedim. Oğlum ne sever, kızım ne ister, eşim nasıl mutlu olur; hep onlar benim önceliğimdi… Şimdi ben hangi rengi seviyorum, hangi yemek damak zevkime uygun; bilmiyorum…

Ben sevdiklerimle hemhal olmuşum. Yuvadan uçunca kuşlarımın kendi hayatları oldu. Bu en doğrusu tabii. Çocuklarının büyüme telaşları, ayaklarının üzerinde durma mücadelesi, hayat koşturmacası, gençliğin telaşlı akışı….

Gezebilirken gezmeyi, tad alırken yiyebilmeyi; haram ettim kendime. O yüzdendir ki özür diliyorum kendimden.

Önceliklerim olmalıydı bilemedim. Düşünceli olayım derken; emri vakilikle suçlanacağımı düşünemedim. Vefasızlıklar üzdü beni;kalbimi ağlattılar.Bu duruma prim verdiğim için özür diliyorum kendimden.

Anne olmak zor sanat. Yapmayacağım dediğin şeyi tekrar yapmak; hemde iyilik adına, sevgi adına. Ben kimseden değil, kendimden defaten özür diliyorum.

Hayat boyu uzun, birgün herkes anlayacak,beni bulamadıklarında. Vicdanlarını susturmak için belki için için ağlayacaklar. En meşhur yazarların, şairlerin, ressamların öldükten sonra kıymeti bilindiği misali.

Vefalı olmak, kadir bilmek, sevgiyi algılayabilmek duasıyla vesselam.