Günümüzün post/modern insanı kendisine özel bir misyon yükleyerek, teknolojik gelişmelerle elde ettiği seviye sebebiyle neredeyse üst bir insan olduğuna inandırılmıştır. Aslında biz gerek kutsal metinleri gerekse tarihsel olayları okuduğumuzda insanların kendi içinde yaşadıkları dönemin en iyisi olduğuna nedense inanma eğiliminde olduklarını görmekteyiz.

Böyle bir inancın post/modern zamanlarda yaygınlaşmasının iki sebebinden bahsedilebilir. Bunlardan ilki, daha ideolojik bir alt yapı olarak kabul edebileceğimiz ilerleme ideolojisidir. Hatta buna ilerleme miti de diyebiliriz. İkincisi de, özellikle günümüzde teknolojik değişimler muvacehesinde “transhümanizm” ve “posthümanizm” gibi düşünce ve onlara dair uygulamalardır. Öyle ki, artık insanın ebediliğinden bahsedilir olmuştur. Bu arada yapay zeka uygulamalarının giderek gelişmesi de günümüz postmodern insanına ayrı bir gurur vermektedir.

Fakat bu minvalde insana dair sorduğumuz/soracağımız soru hiç değişmemiştir. Birincisi, insan kimdir? İnsan içinde yaşadığı bu dünyada niçin bulunmaktadır? Üçüncüsü, tüm sahip olmuşluklarına rağmen ölmektedir. İnsanın ebedileştiği ya da ebedileşeceği şeklindeki öngörülerin insanda ölümü henüz yok etmediğini burada belirtelim. İnsan için ölüm ortadan kalkarsa, bu yeni durumu ayrıca konuşmak lazım gelir.