Al yanakları, sağlıklı bedeni ve enerjik haliyle 8-9 yaşlarında olmasına rağmen 10-11 yaşında gibi görünen Mustafa, bu haliyle sevecen ve dikkat çekici bir çocuktu. Ara tatilin bayramla birleşmesi, onun sevincini iki katına çıkarmıştı. Ailesinin aldığı bayramlıklarıyla ışıl ışıl giyinip, aldığı bayram harçlıklarıyla dilediği gibi harcama yapabiliyor, mahalle bakkalından canının istediğini alabiliyor, arkadaşlarıyla güzel vakit geçiriyordu.

Derslerinin çok iyi olması sebebiyle babası ona en çok istediği akülü arabayı almıştı. Mustafa bu arabaya binip evin bahçesinde keyifle vakit geçiriyordu. Bayramın ilk iki günü dedelerini ve akrabalarını ziyaret ettiler. Ardından hep birlikte bir tatile çıktılar. Tatil süresince oteldeki kapalı havuzdan neredeyse hiç çıkmadı; açık büfede ise tıksırıncaya kadar yedi, içti. Dokuz gün süren bu tatil, onun için adeta iki, hatta üç bayram geçirmesiyle büyük bir sevinç kaynağı oldu.

Fakat dünyanın başka bir köşesinde, farklı bir ülkesinde, aynı yaşta ve aynı isme olan siyah kupkuru bir benze sahip hastalıklı bir günüme sahip olan Mustafa üzüntü ve her an bütün yakınlarını kaybetme korkusuyla bayrama girmişti. Her an kendisi ve yakınlarının ölecek olması endişesiyle günlerini geçirmekte. Ailesi ve halkı bayrama girmenin sevincini doyasıya yaşayamıyorlardı. Çünkü yaşadığı topraklarda, her gün bombaların altında geçen bir hayat vardı. Orada bayramın sevinci yaşanmıyordu.

Mustafa’nın üzerinde ne yeni bir bayramlık ne de bir bayram sevinci vardı. Onun için hayatta kalmak bile büyük bir lütuftu. Bombardımanlar sonucu evi yıkılmış, ailesiyle birlikte kışın soğuğunda derme çatma bir çadırda yaşamaya başlamıştı. Günlerini, bulabildikleri otlarla karnını doyurarak geçiriyordu. Onların yaşadığı yerde bayram gelip geçse de ne Mustafa ne ailesi ne de komşuları bu bayramı gerçekten bayram gibi yaşayabildiler. Bayram, onlar için yalnızca ölüm, ayrılık ve korkuyla geçti.

Evet, dünya artık "küçüldü", sınırlar kalktı deniliyor. Ama hâlâ iki ayrı coğrafyada, iki farklı hayat yaşanıyor. Bir yanda hayatın bütün güzelliklerini yaşayan bir çocuk; diğer yanda hayatın bütün acılarını, yokluklarını ve zulmünü tadan bir başka çocuk...

Bayram geldi geçti. Kimimiz akrabalarımızı ziyaret ettik, kimimiz tatildeydik. Beş yıldızlı otellerde, açık büfe yemeklerin bolluğu içinde yitebildiğimiz kadar yedik. Bayram ziyaretlerinde ikram edilen tatlılarla şekerimizi yükselttik. Peki, hiç düşündük mü o diğer Mustafa’yı? Bayramda bırakın tatili kapı dip komşusuna dahi bayramlaşmaya çıkamayıp bomba korkusuyla yerinden kıpırdayamayan, bir adım bile atamayan insanları?

Nereden ve kimlerden bahsettiğimi hepimiz çok iyi biliyoruz. Sözün fazlasına gerek yok.

Evet, bayramda sevinmeli, ziyaretler yapmalı, tatile de gidebiliriz. Bunlar Allah’ın bize verdiği nimetlerdir. Allah’ın bu lütuflarını yaşamak da boynumuzun borcu. Bununla birlikte bir Müslüman olarak unutmamamız gereken görevlerimiz de var. Özellikle Gazze için…

Ne yapmamız gerektiğini hepimiz biliyoruz: Boykot ve dua.

Boykotlarda ve dualarda buluşmak dileğiyle…