Vedalara yabancı bir insanım. Bu; hem 'yolcu' konseptine oturmuş yaşam tarzımdan ileri geliyor; hem de son, asıl vadeye kadar da hepimizin zaten bu hayatta yolcu olmamızdan... 2002'de İngiltere'de tanıştığım, Türkçe çevirisi olmadığı için yıllar yılı İngilizce kaynaklardan okumak zorunda kaldığım (şimdi çok şükür Türkçe çevirilerinin sürüsüne bereket) büyük Alman düşünürü Arthur Schopenhauer, irade adını verdiği yaşam, istenç kaynağının insanı dünyada neden bir başına bıraktığını -cümleleri hatırımda kaldığı kadarıyla- şöyle izah eder:
"Bir anne çocuklarını, ancak nihayetinde kendine döneceklerini bildiği halde yalnız bırakır. Anne, iradenin sonsuz hareket ve savaşımından sonra ölümle bizi kucaklar, o yüzden yaşarken bize karşı duyarsızdır."
Bu dünyada hepimiz hancı değil, yolcuyuz. Uzun yıllar çalıştığı işyerine, hatta doğduğu şehre, ailesine, sevdiklerine ve sevenlerine karşı da bir yolcudur insan. Bütün ömrümü yolcu gibi yaşadığımı biliyorum. 27 Ağustos 1993 tarihinde Adana'dan ayrılıp üniversite için İstanbul'a geldim. İlk tanıştığım Türk yazarı olan Orhan Kemal'e benzeyen emekli kondüktör Reşit Emmi ve oğlu, arkadaşım Hüseyin ile Adana İstasyonu'ndan bindiğim günü daha dün gibi hatırlıyorum. 18 yaşındaydım; doğup büyüdüğüm, hayat stajımı yaptığım memleketimden ayrıldığımda. Bu gazetede ise 18 yıl 6 ay geçirdim. Şöyle bir alegori ile anlatayım: Bir insan ömrü açısından düşünürsek ilk çocukluk, çocukluk, ergenlik ve hatta reşitlik burada geçmiş.
Yalnızca benim gibi kripto hiperaktif, fazla hareketli biri için değil; herkes için uzun bir süre. 27 Ağustos 2016'da bende ömür boyu sır olarak kalacak bir vesile ile bu gazeteden ayrılma olasılığım gündeme gelmişti; ama kısmet dokuz sene sonrasına imiş.