İnsan, akıl sahibi bir varlıktır.  İnsanın   hayatı boyunca benimsediği inançlar, okuduğu kaynaklar ve içinde olduğu kurumların tamamı insan yapımı yapay şeylerdir. Akıl, insanın doğal olarak sahibi olduğu bir kaynaktır ve kapasitedir. Her insan, akıl sahibi olarak doğar. Ancak doğduktan sonra içinde doğduğu kültür, toplum ve aile, onu değişik kaynaklarla, kurumlarla ve kalıblarla akılsız hale getirerek ahmaklaştırır. Akılsızlık ve ahmaklık, insanın aklını körelterek kendini akılsızlaştırmasının adıdır. İnsanın önüne kimlik ve kültür olarak hazır bir şekilde dayatılan her şey, insanı akılsızlaştırmanın ve ahmaklaştırmanın    paketleridirler.

Akıl sahibi olduğu sürece, aklını aktif olarak kullandığı sürece insan, kendi kişiliğinin, karakterinin ve kaderinin mimarı olabilir. İnsan, akıl sayesinde kendi hayatını kendi belirleme imkanına, özgürlüğüne ve onuruna sahip olabilir. İnsan, aklını yitirdikçe kişiliğini, karakterini ve kaderini hep başkalarının belirlemesine ihtiyaç duyar ve onlara bağımlı hale gelir. Kader, insanın aklıyla özgürce kendi hayatını ve kişiliğini inşa etmesidir.

Sahib olduğu tek doğal kaynak ve kapasite akıl olmasına rağmen insanlar, çoğu zaman aklı aktif halde tutmak yerine akıllarının yetersiz olduğu sapkınlığıyla akılsızlık yolunu tercih ederler. Aklın   yeterli olmadığı sapkınlığına kolaylıkla inanan insanlar, akılsızlığın dini, sosyal, siyasal, kültürel, ticari, psikolojik ve idari biçimlerinin her şeye yeteceğini vehmetmeye başlarlar. Kendilerinin bilgisiz, akılsız ve yetersiz olduğunu vehmeden insanlar, kolaylıkla kendilerinin üstünde kesin bilgiye, güce ve iradeye sahip otoritelerin var olduğunu vehmederler. Akıl, insanın kendisinin ötesinde ve üstünde hiçbir hayali kurguyu, kurumu ve otoriteyi üstün bir güce, bilgiye ve kapasiteye sahip olmadığı yanılsamasını ve yalanını gerçek  olarak kabul etmemesini gerektirmektedir.