MAZİYE BIRAKTIK MEDENİYETİ

Kadim tarihi boyunca, fert ve toplum hayatının her alanında İslam’ın ahlak ve nizamını hakim kılmış, ismi adaletle anılan, kale duvarları misali birbirine kenetlenmiş, sineleri toplu vuran o Müslüman Türk toplumu nerede?

İyilikte yarışan, değil insanı doğadaki kuşu, böceği aç bırakmayan, köşe başlarına sadaka taşlarının serpildiği, sözü aziz, emaneti kutsal bilen o adanmış toplum nerede?

Bugün payımıza düşen, koca bir yürek yangını.

Kimsenin kimseye güveni, itimadı kalmadı. Söz yere düşmüş değeri yok. Namus, izzet, şeref, onur pazara çıkmış alcısı yok. Büyük küçüğü sevmiyor, küçük büyüğü saymıyor. Yardımlaşmak, iyilik yapmak rafa kalkmış. Başkasının derdiyle dertlenmek, müşkülüne çare olmak, sevincini paylaşmak unutulmuş.

Ailede babanın ağırlığı kalmamış, annenin ilgisi yok, çocuk başına buyruk yetişir olmuş. Aile terbiyesi ortadan kalkmış. Sadakat azalmış, boşanmalar tavan yapmış, aile, yuva saadeti mumla aranır olmuş.

Tüccar helal değil, daha çok kazanmanın peşinde. Sanayici kaliteli değil, daha çok üretmenin, daha çok satmanın derdinde. İşveren işçinin emeğini sömürüyor, işçi kaytaracak yer arıyor. Ölçüde tartıda düzen bozulmuş, eksik tartmak, yanlış ölçmek ticaretin kuralı olmuş. İhtiyaç kadar değil, sınırsız tüketmek adet olmuş. Herkes mal biriktirmenin, dünyalığın peşinde. Hırs gözleri bürümüş.

Öğretmen öğretmiyor, talebe öğrenmiyor. Taklit, ezbercilik eğitimin yerine geçmiş, ilim susmuş. Gençlik umursuz, idealsiz, değerlerinden habersiz özenti peşinde. Gelecek tasavvuru yok, sorumluluk almıyor. Çalışmadan, yorulmadan kazanmak istiyor.

Sosyal medya üzerimize pislik yağdırıyor. Hepimiz o ekranlara kafamızı gömüp bu pisliğin gönüllü müşterileri olmuşuz. Medyada sosyalleşirken yanı başımızdaki, eşimizi, çocuğumuzu, anamızı, babamızı, kardeşimizi, dostumuzu görmüyoruz. Kimse kimsenin yüzüne bakmıyor artık, kimse kimseye içten gülümsemiyor. Kalabalıklar içinde yapayalnızız.

Komşuluk, akrabalık, misafir ağırlamak, hediyeleşmek, gönül almak, yarenlik etmek, sadaka vermek tarih olmuş.

Devlette talan, vurgun kol geziyor. Rüşvet, torpil, adam kayırmaca hak sayılıyor. Milletin malına dokunan eller titremiyor, vicdanlar ürpermiyor. Kul hakkı, yetim hakkı çoktan unutulmuş.

Adaletin terazisi şaşmış, ya geciken, ya gelmeyen adalet derde çare olmuyor, vicdanlar kanıyor.

Siyasetçi oy uğruna yalandan, koltuk uğruna talandan vazgeçmiyor. Harcadıklarını misliyle geri alma çabasında. Siyaset en kârlı meslek olmuş.

Toplumda kibir tavan yapmış, herkes her şeyin en doğrusunu biliyor. Kimse kendinden başkasını duymuyor, dinlemiyor. Kötünün kapısı sonuna kadar açık, iyinin önünde duvardan engeller.

Hep birlikte hiç ölmeyecekmiş gibi dünyaya sımsıkı sarılıyoruz.

Trafikte, sokakta, çarşı pazarda herkes öfkeli, herkes kızgın, kimsenin kimseye tahammülü yok. Üç kuruş için kan dökülüp, can alınıyor.

Toplumda, güven, itimat, dayanışma, birlik, beraberlik duyguları yok olmuş, kavga dili hakim, ayrışma, ötekileştirme hat safhada.

Namazı insanı kötülükten alıkoymuyor, zekatsız malı temiz değil.

Ahlak, edep, haya, dürüstlük, cömertlik, yardım severlik, diğergamlık, misafirperverlik, saygı, sevgi, hoşgörü, tevazu, sabır, şükür sanki lügatten kalkmış. Kimse iyiliği emretmiyor, kötülükten men etmiyor.

Sanki;

“Muhakkak ki Allah, adaleti, iyiliği, akrabaya yardım etmeyi emreder, hayâsızlığı, fenalık ve azgınlığı da yasaklar. O, düşünüp tutasınız diye size öğüt veriyor.” (Nahl/90)

buyuran bir dinin mensupları değilmişiz gibi.

Sanki;

“Muhakkak ki Allah bir topluma verdiği nimeti, onlar, kendilerindeki iyi hali fenalığa çevirmedikçe bozmaz. Bir topluma da Allah bir kötülük diledi mi, artık onun geri çevrilmesine hiç bir çare yoktur. O toplum için Allah’tan başka bir yardımcı da yoktur.” (Ra’d/11)

diyen bizim kitabımız değilmiş gibi.

Sanki;

“Yalnızca Allah'a kulluk edin ve O'ndan başka hiçbir şeye ilahlık yakıştırmayın. Ana babaya, yakın akrabanıza, yetimlere, muhtaçlara, kendi çevrenizden olan komşulara, uzak komşulara, yanınızdaki arkadaşa, yolda kalmışa ve elinizin altındaki hizmetçi ve işçilere iyilik yapın, iyi davranın. Doğrusu Allah, kendini beğenen ve böbürleneni sevmez.” (Nisa/36)

ayeti bizi uyarmıyormuş gibi.

Sanki;

“İyilik ve takvada birbirinizle yardımlaşın. Günah ve düşmanlıkta yardımlaşmayın. Allah'a karşı gelmekten sakının. Allah, cezası çok şiddetli olandır.” (Maide/2)

emri bize değilmiş gibi.

Sanki;

“İman etmedikçe cennete giremezsiniz, birbirinizi sevmedikçe iman etmiş olmazsınız.”

buyuran bizim Peygamberimiz değilmiş gibi.

Sanki;

“Birbirinize sırt çevirmeyiniz, birbirinize buğz etmeyiniz, birbirinizi kıskanmayınız, ey Allah’ın kulları kardeşler olunuz.”

buyruğu başkasınaymış gibi.

Sanki;

“Müslüman Müslüman’ın kardeşidir. Ona zulmetmez, onu düşmana teslim etmez. Din kardeşinin ihtiyacını karşılayanın, Allah da ihtiyacını karşılar. Müslüman’dan bir sıkıntıyı giderenin Allah da kıyamet günündeki sıkıntılarından birini giderir. Bir Müslüman’ın ayıbını örtenin, Allah da kıyamet gününde ayıplarını örter.”

hatırlatmasını Rasulullah bize yapmamış gibi.

Sanki, “Bizi aldatan bizden değildir.” uyarısı bize değilmiş gibi.

Ve insanın durumu karşısında yüce Yaradan’ın, kainatı titreten o uyarısı;

“Fe eyne tezhebun” (Tekvir/26) (O halde nereye gidiyorsunuz?)

Sanki kulakları olup duymayanlar gibi.

Ey insanoğlu, dön de bir bak nereye gidiyorsun?

(Devam Edecek....)