Bu topraklarda ne eksik biliyor musunuz? Ne tank, ne tüfek, ne de ekonomik güç… Eksik olan tek şey dava şuuru. Bu şuur olmadığı sürece, elinizde Kur’an da olsa, kütüphaneniz kitap dolsa, dilinizde bin söz bulunsa fayda etmez. Çünkü ruh uyudu mu geri kalan her şey sadece aksesuar olarak kalır.

Bugün ortada apaçık bir hakikat var: Biz dini yaşarken kavga etmekten değil, düşünmekten korkar hale geldik. Kendi yanlışımızı tartışmak yerine her meseleyi kolayca dışarıya havale edip içimiz rahatlıyor. Oysa asıl tehlike, içimizde sessizce büyüyen zihinsel atalettir. Bu atalet yüzünden din adına konuşan çok, fakat din adına düşündüğünde taşları yerinden oynatacak adam az.

Bir dönem bu toplumda okuyan, arayan, sorgulayan ve meseleye emek veren insanlar vardı. Eksikleri de vardı ama yönleri belliydi. Onların derdi “kime benzeriz?” değil, “nasıl özgün kalırız?” idi. Bugün ise farklı sesler azaldı; aynı cümlenin farklı tonlarda tekrar edildiği bir döngü hâkim. Bir kelimeyi ezberlemek kolaydır; fakat o kelimenin arkasındaki fikri diriltmek emek ister. Biz ise çoğu zaman kolay olan tarafa kaçtık.

Din anlatımı bugün çoğunlukla hikâye, nostalji ve duygusal coşku üzerinden yürütülüyor. Menkıbe çok, muhasebe az. Gözyaşı var, kafa teri yok. Kur’an’ın ilk emri “Oku” idi; biz “tekrar et” zannettik. Hafızayı doldurduk ama zihni işletmedik. Oysa bellek depo, akıl ise dinamodur. Depo dolu olabilir ama dinamolar çalışmadıkça ışık yanmaz.

Acı olan şu ki: Bu milletin yetiştirdiği büyüklerin bile hikâyelerini, hayatlarını örnek almak yerine sözlerini tekrarlayarak tüketiyoruz. Oysa onların büyüklüğü söylediklerinde değil; sözlerini çağlarının ruhuna vurup yeni bir yol açmalarındaydı. Biz ise onların sözlerini bugüne sürmeden, olduğu gibi tekrar ediyoruz. Böylece mirası yaşatmıyor, donduruyoruz.

Bugünün tartışmaları sahâbeninki gibi “Allah’a hangimiz daha uygun davranıyor?” diye değil; çoğunlukla “benim grubum–senin grubun” ekseninde ilerliyor. Fikir kavgası yerine ego kavgası başladı mı, oradan dava çıkmaz. Çünkü fikir zamanla büyür; ego zamanla çürür.

Artık vakit, yumuşak cümlelerle avutma zamanı değil. Bu millet pamuk sözlerle değil, çarpıcı hakikatle uyanır. O hakikat ise şudur:

Geçmişle övünmek güzeldir; fakat geçmişi aşma iradesi yoksa o övünç sadece masal anlatıcılığına döner.

İslam bir hatıra değil; devam eden bir davadır. Bu dava kitaptan satır okuyarak değil, hayata satır çektirerek yürür. Yeryüzünde adalet ve insanlık değeri yükselecekse, bu sadece kürsülerden değil, karakter sahibi insanlardan yükselecektir.

Üstadın dediği gibi:

“Bu dava öyle kuru sloganla değil, adam ister adam!”

O adam; hafızası dolu değil, fikri diri olandır. Ezberi çok değil, vicdanı tetikte olandır.

Bugün yapılması gereken bellidir:

• Hafızayı değil, idraki büyüteceğiz.

• Duymayı değil, cevaba dönüşen düşünmeyi öğreteceğiz.

• Mirası taşımakla övünmek yerine, mirası bugüne taşıyıp kendi katkımızı koyacağız.

Çünkü ezber bozulmadan kader değişmez.

Ve bu milletin kaderi hâlâ beklemede…

Selam ve dua ile… gönderildi